زندگی مثل یک دوربین میمونه...

آسون دستت بگیرش و نگاه کن.

روی خوبی ها زوم کن و ازشون عکس بگیر.

وقتی میرسی به بدی ها دوربینو خاموش کن و به روی خودت نیار که اصلا انگار دیدیشون.

وقتی میرسی به اتفاقات تلخ برو توی گالری و نگاهی به عکس های خوب بنداز.

وقتی میبینی زندگیت داره کثیف میشه...خب کاری نداره. یک پارچه بردار و لنزو تمیز کن.

تمام این عکس ها توی یک آلبوم برات ذخیره میشه.

بعد اینکه از آلبومت شد تو دیگه نیستی. اون روز رفتی مهمونی خدا. البومت حالا دست اونه.

عکسایی که گرفتیو همه رو نگاه میکنه. سعی کن جوری عکس بگیری که وقتی خدا میبینتشون لبخند بزنه.

سعی کن از لحظات تلخی عکس نگیری که اون رو هم ناراحت کنه.

به نظر من تمام اعمال ما توی قلب ما نوشته شده نه توی دفتر دو فرشته ای که روی دوتا شانه انسان نشسته اند. من معتقدم وقتی میخوام به خدا جواب پس بدم اون قلب منو میخونه.

میبینه چه بدی ها و چه خوبی هایی توی قلبم ثبت شده. اونارو میبنه و بنا به اون خونه ی ابدی منو انتخاب میکنه.

مسلما وقتی یک البوم دست شما بیاد و عکس های توشو نگاه کنید دلتون نمیخواد با عکس هایی که از اتفاقات بد و ناگوار گرفته شده روبرو بشید ولی روی عکس هایی که لحظه های شیرین را ثبت کرده اند بیشتر میمانید.

قلب ما هم مثل یک البومه. تمام عکس هایی که با دوربین زندگی میگیریم توی این آلبوم ذخیره میشه. تا آلبوم پر نشده عکس های بد رو در بیار و پاره کن و جاشون عکس های خوب و شیرین بزار.

البوم اعمالتو اینقدر قشنگ کن که وقتی خدا بازش میکنه کلید یک هتل پنج ستاره رو توی بهشت بهت بده.

هم وقت عکس گرفتند محدوده و هم جای آلبومت. تا اینجا نگاه کن ببین چندتا عکس از صحنات ناگوار داری. همین حالا درشون بیار و برو دنبال عکس گرفتن از چیزهای خوب و قشنگ.

سعی کنیم توی لحظه زندگی کنیم. اگر به اینده ای که معلوم نیست بیاد و گذشته ای که رفته فکر کنیم لحظه های خوب رو برای عکس گرفتن از دست میدیم.